Kürtlük

Ağır bir yüktür.

Nerede bırakırsan bırak, dönüp dolaşıp yeniden sırtlandığın bir yük. Cami avlusuna bıraksan kaderin seni daha kötü şartlarda buluşturacağı bir yazgı, sakladığında kanseri besleyen bir tümör, yok saydığında tekrar edecek bir mazi, hiçbir örtünün gizleyemediği damga…

Asimile edilip küçültüldükçe dokunduğu noktada daha yüksek basınç ile neşet eden hakikat.

Atsan atılmaz satsan satılmaz.

İşte, eşrefi mahlûkat olarak her doğrulmak istediğimde, Rabbin yüreğime üflediği nefes, Resulün elime verdiği asa, anamın eteklerindeki küçük el… Her seferinde daha yüksek bir coşku ile beni iki ayağımın üstünde doğrultan ilahi kuvvet.

İstanbul’a geldiğimizde, ilkokulun ilk yılında, öğretmenim “Okuman çok güzel ama yumuşak g’ye çok basıyorsun.” demişti. Yumuşak G’yi Kürtlüğüme delalet bir harf zannediyordum ve o harfi dilimden kazıdığımdan beri hala Kürdüm.

Kaç defa yolun karşısında bıraktım Kürtlüğümü, sonra bıraktığım yerden alıp kaldığım yerden devam ettim.

Bu benim iç çelişkilerimin yazgısı zannediyordum.

Sonra yeğenlerimde gördüm, komşularımda gördüm, eş, dost vs. ilerleyen yaşımın her evresinde gördüm.

Kürt değilim, Kürt değilim, Kürt değilim, Kürt değilim, Kürt değilim, Kürt değilim, Kürt değilim, Kürt değilim… Diyerek tövbe istiğfar eden türlü canın yılgın bitap düştükten sonra tekrardan Kürtlüğe tutunup nasıl doğrulduğunu yüzlerce defa gördüm.

Şimdi ölüm fermanımızı yazmışlar.

Kimi yaşamak için inkâr ediyor, kimi ipine tutunup doğruluyor yaşamak için. Ve ikisi de aynı rahme akıyor, rahman ve rahim olanın adıyla.

İçim rahat, hakikatin tecelli edeceğine imanım tam, elhamdülillah.

Hala soruyorlar.

Kürt müsün?

Diye.

Oy Tabip Şu Yarayı
Sar Sara Bilirsen
Sevda Ateş Bir Kaledir
Var Vara Bilirsen